Thursday, August 21, 2014

சமாதானம்

ஏழெட்டு தவணை தவறிப் போனதற்காக
வீட்டுப் பெண்ணை கூப்பிட்ட
தண்டல்காரன் முன்
தலைகவிழ்ந்து நின்று விட்டு
அவன் போன பின்பு
“கண்டார*** மக உன்னால தான்டி எல்லாம்...
மினுக்கிட்டு முன்னால வந்து நிக்குறா!”
என்று மனைவியை அறைகிறான் சம்சாரி

”இந்த பொழப்புக்கு நாண்டுகிட்டு தொங்கலாம்”
என்ற வார்த்தைகளை கடந்து செல்ல
ஏதாவதொரு சமாதானம்
தேவையாய் இருக்கிறது அல்லது
போதுமானதாய் இருக்கிறது

நன்றி: மலைகள் இதழ் http://malaigal.com/?p=5419
******

Wednesday, August 20, 2014

கனிந்ததொரு பார்வை

அவநம்பிக்கையின் நிழல்
படரத் துவங்கும் தருணத்தில்
எப்படியோ ஒரு பெருமழை
பொழிந்து விட்டுச் செல்கிறது

பருவம் பொய்த்து
வாய்பிளந்து கிடக்கும் நிலங்களைப்
பார்க்கும் போதெல்லாம்
அனிச்சையாய் ஒரு நேர்த்திக்கடன்
மனதிற்குள் வேண்டப்படுகிறது

இத்தோடு விலகிக் கொள்ளுங்கள்
என்ற அறிவிப்பை
எந்தக்கூட்டுப்பிரார்த்தனையும்
சொல்லிக் கொடுப்பதே இல்லை

யாரோ போகிற போக்கில்
பார்த்துவிட்டுச் சென்ற
ஒரு கருணைப்பார்வையில்
பட்ட மரங்கள் துளிர்விட்ட
கதைகள் நமக்குத் தெரியும் தானே !

நன்றி: மலைகள் இதழ் http://malaigal.com/?p=5419
******

Tuesday, August 19, 2014

வாதையின் இசை

சருகுகள் பூத்துக் கிடக்கும்,
மதிகெட்டான் சோலையில்
ஊர்ந்து ஊர்ந்து
தடம் தேடிச்செல்கிறது திசைமாணி

காலங்களின் ஈரம்
அடர்த்தியாய் இறங்கியிருக்கும்
விருட்சத்தின் பெருங்கிளைகள்
தோலுரித்துக் கொள்கின்றன

பொருள் விளங்கவியலா
ஆதிக்குடியின் பாடலாய் ஒலிக்கிறது,
தன் இணையை
துப்பாக்கிக் குண்டுக்குப் பறிகொடுத்த
பெயர் தெரியாத பறவையின் கேவலோசை

காலம், மொழி, பெயர் மறந்து
வாதையின் இசையை நுகர்ந்தபடி
திட்டுத் திட்டாய் உதிரப்போக்கை
முதன்முறையாக உணர்கின்றாள்
மலையக கிராமத்து சிறுமியொருத்தி

நன்றி: மலைகள் இதழ் http://malaigal.com/?p=5419
******

Tuesday, August 12, 2014

அந்தரங்க அடையாளம்


கடவுச்சொல்லை களவாட நடக்கும் 
முயற்சியின் எச்சரிக்கை சமிக்ஞை 
ஒளிர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது

இவ்வளவு பதற்றத்துடன்
இத்தனை வரிசைவகுதி சேர்மானங்களில்
என் கதவுக்கு கள்ளச்சாவி முயற்சிக்கும்
பெயரிலியின் முகம் காண ஆசை

ப்ராக்ஸிகளின் தோலுறித்துக் காட்டும் 
தளங்களுக்கான பயனர் கணக்கு
என்னிடம் ஏற்கனவே இருக்கிறது

அடுத்தவர் அந்தரங்கத்தை 
எட்டிப்பார்க்கும் கிளர்ச்சியும்
பெயரிலியின் முகமூடியை 
உருவிப்பார்க்கும் கிளர்ச்சியும் 
இணை மாற்றாகுமா தெரியவில்லை

******

Friday, August 1, 2014

சமகால இலக்கிய கோஷ்டி

எங்க ஸ்கூல்ல ஸ்போர்ட்ஸ் டே அன்னிக்கு பயங்கர காமெடி சீன் எல்லாம் நடக்கும்.

வழக்கமா, ஆறாவதில் இருந்து பனிரெண்டாவது வரைக்கும் எல்லா வகுப்பு மாணவர்களையும் நாலு ஹவுஸா பிரிச்சு போட்டி நடத்துவாங்க. டிஸ்ட்ரிக்ட் லெவல்ல, ஸ்டேட் லெவல்ல விளையாடுற சீனியர் அண்ணங்க, எல்லா வகுப்புலயும் ஸ்போர்ட்ஸ் பெர்சனா இருக்க பசங்களா பார்த்து ரெட் ஹவுஸ், ப்ளூ ஹவுஸ் இந்த ரெண்டுல ஏதாவது ஒரு ஹவுஸ்ல சேர்த்துக்குவாங்க. ஸ்கூல் லெவல்ல அவங்களுக்குள்ள தான் காம்படீஷன் எல்லாம். இதுல சேர்த்துக்காத, ஆனா ஸ்போர்ட்ஸ் ஆர்வமுள்ள, கொஞ்சம் திறமையுள்ள பசங்க மூனாவதா இருக்குற க்ரீன் ஹவுஸ்ல இருப்பாங்க. ஸ்போர்ட்ஸ்னா என்ன ஸ்பெல்லிங்னு தெரிஞ்சவங்க எல்லாம் இந்த மூனு ஹவுஸ்க்குள்ள்யே வந்துருவாங்க. கடைசியா இருக்க நாலாவது ஹவுஸ் எங்க செட். நாங்க எப்படின்னா, ஸ்போர்ட்ஸ் டே அப்போ கலர் கலர் கொடி எல்லாம நட்டு, பயங்கர ஏற்பாட்டோட மெயின் கிரவுண்டல போட்டி எல்லாம் நடந்துகிட்டு இருக்கும் போது, நாங்க முன் பக்கம் இருக்குற பிரேயர் கிரவுண்டுல டென்னிஸ் பாலை வச்சு, ஒன் பிட்ச் கேட்ச், தூக்கி அடிச்சா அவுட், இன்னும் சில பல நுனுக்கமான ரூல்ஸோட அண்டராம்ஸ் கிரிக்கெட் விளையாட்டு இருப்போம். பி.டி. மாஸ்டர் அப்பைக்கப்ப கையில பிரம்பை வச்சுகிட்டு விசிலடுச்சுக்கிட்டே வந்து, எங்களை மெயின் கிரவுண்டு வரை துரத்திட்டு வரிசையா உக்கார வச்சு, போட்டிகளைப் பார்த்து கை தட்ட வச்சிடுவார். அப்படியும் கொஞ்ச நேரத்துல நாங்க ஒவ்வொருத்தரா எஸ்கேப் ஆகி வந்து, விட்ட இடத்துல இருந்து மறுபடியும் கிரிக்கெட் ஆட ஆரம்பிச்சிருவோம். வெள்ளைக்கொடிக்கு வேலை வைக்குற “ஒயிட் ஹவுஸ்” தான் எங்க ஹவுஸ்.

இது வருசா வருசம் நடக்குற கூத்து தான்.  நாங்க ஒன்பதாவது படிக்கும் போது நடந்த ஸ்போர்ட்ஸ் டேலயும் அதே மாதிரி பிரேயர் கிரவுண்டல கிரிக்கெட் ஆடிட்டு இருந்தப்போ, இரண்டு மூன்று தரம் பி.டி. மாஸ்டர் வந்து விரட்டி விட்டுட்டே இருந்தார். நாங்களும் மறுபடியும் எஸ்கேப் ஆகி விளையாட வந்துட்டே இருந்தோம். ஒரு கட்டத்துல கடுப்பான அவர், இன்னும் நாலஞ்சு வாத்தியார்களை கூட்டிட்டு வந்து சுத்தி வளைச்சு எங்களைப் பிடிச்சுட்டுட்டார். இந்த மாதிரி வெட்டியா சுத்திட்டு இருக்குற பசங்க எல்லாம் “ஒயிட் ஹவுஸ்”  தான்னு அவருக்கும் நல்லா தெரியும். எங்க எல்லாரையும் பார்த்து, “ஏண்டா மாடு மாதிரி வளந்துருக்கீங்கல்ல, ஒயிட் ஹவுஸ் வாங்க, ஒயிட் ஹவுஸ் வாங்கன்னு எல்லா போட்டிலயும் ஏலம் விட்டுட்டு இருக்காங்க, நீங்க ஒன்னுலயும் கலந்துக்காம இப்படி திருட்டுத்தனமா ஒன்னுத்துக்கும் உதவாத இந்த கிரிக்கெட்டை விளையாடிட்டு இருக்கீங்க” என்று ஏகமாய் திட்டினார். இதுக்கெல்லாம் அசந்து போறவிங்களா நாங்க, கம்முனு தலையைக் குனிஞ்சு சிரிச்சுட்டே நின்னோம். திடீர்னு என்ன நினைச்சாரோ தெரியல.. “அடுத்து 4 x 400 மீட்டர் ரிலே இருக்கு. ஒயிட் ஹவுஸ் சார்பா, உங்கள்ள நாலும் பேர் கலந்துக்குறீங்க. 400 மீட்டர் நாக்கு தள்ளி ஓட விட்டாத்தான் காம்படீசன்னா என்ன, அதுல ஜெயிக்கிறதோட அருமை உங்களுக்கெல்லாம் புரியும், நீங்க நிச்சயம் ஜெயிக்கப் போறதில்லை, ஒழுங்கா ஃபுல் லேப்பை முடிக்கிறீங்களா பார்ப்போம்”ன்னு சொல்லிட்டு கூடவே எங்கள்ள நாலு பேரைக் கையோட கூட்டிட்டுப் போய்ட்டார். நாங்களும் கெக்கே பிக்கேனு சிரிச்சுட்டே அவர் பின்னாடி போனோம்.

சரி, போட்டில கலந்தாகனும்னு முடிவாயிருச்சு. ஒரே வெறியோட ஜெயிச்சாகனும்னு சபதம் எடுக்குற ஆளுங்கல்லாம் நாங்கல்ல. ஓசி வாங்கிய ஸ்போர்ட்ஸ் ட்ராயரைப் போட்டுக்குட்டு, அது இப்ப அவுருமோ, அப்ப அவுருமோனு யோசிச்சுக்கிட்டே, அங்கிட்டும் இங்கிட்டு பராக்கு பார்த்துக்கிட்டு களத்துல எறங்கியாச்சு. போட்டில கலந்துக்குற மத்த ஹவுஸ் பசங்களுக்கும் ”யாருடா இவனுக, கோமாளிக” அப்படிங்கிற மாதிரி ஒரே சிரிப்பு தான். நாங்களும் பந்தாவா மசில்ஸ் எல்லாம் லூஸ் பண்னிட்டு  ”கெட், செட், கோ”க்கு ரெடியாகிட்டோம். விசில் ஊதி ஓட ஆரம்பிச்சவுடன், முதல்ல ஓடிட்டு இருக்கவன் கால் தடுக்கி கீழே விழுகுறது, பக்கத்துல ஓடுறவன் கண்ணுல பெப்பர் ஸ்ப்ரே அடிக்கிறது, அடுத்தவன் காலை வாரி விடுறது, எங்களுக்கு அது வரை நடந்த அவமானங்களை நினைச்சு, வீறு கொண்டு எழுந்து வெறித்தனமா ஓடுறது... இப்படி எந்த கிறுக்குத்தனங்களும் இல்லாமலே நாங்க ஓரளவுக்கு நல்லாவே ஓடி “ரெண்டாவது ப்ளேஸ்” வந்துட்டோம். எங்களுக்கு மட்டுமல்ல, எல்லாருக்குமே பயங்கர ஆச்சர்யம். “பாருங்கடா, இந்த பையனுகளுக்குள்ளயும் ஏதோ இருந்திருக்கு பாரேன்” டைப் லுக்குகள் தான் கிரவுண்டு முழுக்க இரைந்து கிடந்துச்சு. நாங்களும் கொஞ்சம் கூச்சத்தோட அப்படியே விலகி வந்துட்டோம்.

பரிசு கொடுக்கும் போது, எங்க ஒயிட் ஹவுஸுக்கு மொத்தமே அந்த ஒரே ஒரு பதக்கம் தான். “சீனியர்ஸ் 4 x 400 மீட்டர் ரிலே சில்வர் மெடல் வாங்க ஒயிட் ஹவுஸ் வாங்க.... யாராவது வாங்கப்பா !” னு தொண்டைத்தண்ணி வத்த மைக்குல கத்திட்டு இருக்கும் போது, நாங்க அதெயெல்லாம் கண்டுக்காம, மறுபடியும் ஒன் பிட்ச் வச்சு, அண்டராம்ஸ் கிரிக்கெட் விளையாண்டுட்டு இருந்தோம். அப்புறமா சேம்பியன்ஷிப் அடிச்ச ஹவுஸ்ல இருந்த சீனியர் அண்ணுங்க வந்து, நல்ல ஸ்டெமினாவோடதாண்டா ஓடுறீங்க, ஒழுங்கா டெய்லி ப்ராக்டீஸ் வாங்க, அடுத்த வட்டம் எங்க ஹவுஸ்ல சேர்த்துக்குறோம்”னு சொன்னாங்க. நாங்க கெத்தா “வருசம் பூரா மாங்கு மாங்குனு ப்ராக்டீஸ் பண்ணி, ஒரே ஒரு நாள் வீரத்தை காமிக்குறதெல்லாம் எங்களுக்கு சரியா வராதுன்ணே, டெய்லி ஜாலியா ஒன் பீட்ச் கிரிக்கெட் விளையாட அனுமதிக்கிற ஒயிட் ஹவுஸ் தான்ணே எங்க சய்ஸ்”னு சொல்லி அவங்களை அனுப்பி வச்சுட்டோம். “உங்களை எல்லாம் திருத்தவே முடியாதுடா”னு துப்பிட்டு அவங்களும் போய்ட்டாங்க.

சமகால இலக்கியத்தில், ”நீங்க அந்த கோஷ்டியா, இந்த கோஷ்டியா?”னு கேக்குறவங்களுக்கெல்லாம், ”நானெல்லாம் ஒயிட் ஹவுஸ்ண்ணே!” என்பது தான் என் பதில்.

******