யானை நடை போட்டு
டொண்டாய்ங் ஆடுகிறோம்
கன்னத்தை பொப் செய்து
பலூன் மூட்டை உடைக்கிறோம்
காக்கா நரிக்கதைக்கு
கைகால் முளைக்கவிட்டு
தூரப் பயணம் போகின்றோம்
மறந்து போன பால்யம் எல்லாம்
சட்சட்டென துளிர்விட்டு
துள்ளல் நடை போடுமிந்த
வரம் தந்து சிரிக்கின்றாள்
மகளென்னும் தேவதை.
****
படம் உதவி: http://www.priestsforlife.org/blog/index.php/todays-pro-life-reflection-176/father-watching-his-infant-sleep
அழகு... அருமை...
ReplyDeleteரசித்தேன்... வாழ்த்துக்கள்...
மழலை பேசும் அழகிய கவிதை
ReplyDeleteசரியாகச் சொன்னீர்கள்
ReplyDeleteகுழந்தைப் பருவத்தின் மகிழ்வினை மீண்டும்
குழந்தைகள்தான் நமக்குத் தருகிறார்கள்
நாம் அவர்களுக்கு ஏதோ தருவதான
தவறாக உணர்ந்து அலுத்துக் கொள்கிறோம்
மனம்தொட்ட கவிதை
தொடர வாழ்த்துக்கள்
குழந்தைகள் நம் பால்யத்தை மீட்டெடுக்கிறார்கள் என்பதை நினைவுறுத்தும் அழகான கவிதை.
ReplyDelete