Monday, October 27, 2014

மதுரை வலைப்பதிவர் விழா அனுபவங்கள்


மதுரையில் நேற்று நடந்த வலைப்பதிவர் திருவிழாவிற்குச் சென்றிருந்தேன். காலை ஒன்பது மணிக்கு துவங்கிய விழா, மாலை நான்கரை மணி வரை சிறப்பாகவே நடந்தது. காலை நிகழ்வில், அனைத்து பதிவர்களும் மேடையேறி தங்களைப் பற்றியும், தங்களது வலைப்பூவைப் பற்றியும் அறிமுகம் செய்தனர். சுமார் இருநூறு பேர் அளவிற்கு இருந்த கூட்டத்தில் பத்து இருபது பேர்களைத் தவிர யாரையும் தெரியவில்லை. “என்னடா மதுரைக்கு வந்த சோதனை, பத்து வருசமா இந்த இணையத்துல தான் வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருக்கோம்... ஒருத்தர் பேரும் கேள்விப்பட்ட மாதிரியே இல்லையே” என்று லேசாக பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டேன். பிறகு தான் தெரிந்தது, இவர்கள் எல்லாம் நாம் தமிழ்மணத்தில் இருந்து ”வாலண்டரி ரிடயர்மெண்ட்” வாங்கி வந்த பிறகு அட்மிஷன் போட்டு இப்பொழுது கோலோச்சிக் கொண்டிருப்பவர்கள் என்று. 

கலகக்காரர்கள் எல்லாம் பதிவுலகை காலி செய்து விட்டு சென்று விட்டதாலோ அல்லது நம்ம ஊர் மதுரையின் வீரத்திற்கு மரியாதை செய்யும் விதமாகவோ தெரியவில்லை, நிகழ்வு மிக நேர்த்தியாகவும் அமைதியாகவும் நடந்தது. ஒரு சண்டையில்ல, சச்சரவில்லை... ஒட்டு மொத்த மதுரை மாநகரமே நேற்று “அமைதிப்பூங்கா”வாக மாறிவிட்டது. நிகழ்ச்சி எந்த அளவுக்கு அமைதியாக சென்றதென்றால் வேடிக்கை பார்க்கும் நாம் கொஞ்சம் சத்தமாக சிரித்தால் கூட, நிகழ்ச்சியை ஆர்வமாய் கவனித்துக் கொண்டிருந்த பார்வையாளர்கள் நம் பக்கம் திரும்பி “என்ன தம்பி பிரச்சனை... நிகழ்ச்சியை கவனிங்க!” என்று அறிவுறுத்துவது போலத் தோன்றும் அளவுக்கு.

புத்தகக் கண்காட்சிகளுக்குச் செல்லும் பொழுது, ஒவ்வொரு வருடமும் புதிது புதிதாக வெளிவரும் ஆயிரக்கணக்கான புத்தகங்களைப் பார்க்கையில் “இந்த புத்தகங்களை எல்லாம் எழுதுவது யார், அவர்கள் எங்கிருந்து வருகிறார்க்ள், எப்படி இத்தனை புத்தகங்களை பிரசுரித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள், இவர்களுக்கான வாசகப் பரப்பு எங்கிருக்கிறது” என்று பெரும் மலைப்பாக இருக்கும். நேற்றைய விழாவில் இந்த சந்தேகங்களுக்கான விடை கிடைத்தது. வலைப்பதிவர்கள் தங்களை அறிமுகம் செய்யும் போது, சிலர் இருபது முப்பது புத்தகங்கள் வரை வெளியிட்டு தமிழுக்குத் தொண்டாற்றுவதாகக் கூறினர். எனக்குக் கொஞ்சம் “கேராகி” விட்டது. சுதாரித்துக் கொண்டு ”ஜிகிர்தண்டா” குடித்து ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன்

மதிய நிகழ்ச்சிக்கு சிறப்பு விருந்தினராக வந்திருந்தார் எழுத்தாளர் இந்திரா சௌந்தர்ராஜன் அவர்கள். சும்மா சொல்லிக்கூடாது... சப்ஜெக்ட் பற்றி எதுவும் தெரியாவிட்டாலும் சாலிடாக ஒரு மணி நேரம் பேசினார். வாட்ஸப்பில் பிட்டுப் படம் அனுப்புபவர்களும் வலைப்பதிவர்களும் ஒன்று தான் என்று நினைத்துக் கொண்டு விட்டார் போல, பார்வையாளர்களுக்கு சில பல அறிவுரைகளை அள்ளித் தெளித்துவிட்டுச் சென்றார்.

பின்பு வலைப்பதிவர்கள் இயக்கி, நடித்த “சில நொடி ஸ்நேகம்” என்ற குறும்படம் வெளியிடலும், திரையிடலும் நடந்தது. அதன் பின், வலைப்பதிவர்கள் எழுதிய நான்கு புத்தகங்களும் வெளியிடப்பட்டது. 

நண்பர்கள், தங்களது வீட்டுத் திருமண விழாவினைப் போல இந்த வலைப்பதிவர் திருவிழாவை அக்கறையோடும் பொறுப்புடனும் நடத்தினர். தமிழ்வாசி பிரகாஷ், சீனா ஐயா உள்ளிட்ட விழாக்குழுவினருக்கு வாழ்த்துகள். இணையத்தின் வழி நிகழ்ச்சி நேரலையிலும் ஒளிபரப்பட்டது. நிகழ்ச்சியின் அரங்க அமைப்பும், அலங்காரமும் மிக நேர்த்தியாக இருந்தது. ”போடியம்” முதல் “ப்ரஜக்டெர் வைக்கும் ஸ்டூல்” வரை அனைத்து ஏற்பாடுகளிலும் இருந்த ப்ரஃபஸனிலிஸம் தனித்தன்மையாகத் தெரிந்தது.  சிறப்பாக அரங்க அமைப்பு செய்த நண்பர் சுப்புரமணி மற்றும் அவரது குழுவினரின் பணி பாராட்டத்தக்கது. அனைவருக்கும் காலையில் மதுரை ஸ்பெஷல் “ஜிகிர்தண்டா”வும், மதிய உணவாக மதுரை மண்ணின் சௌராஸ்ர மணத்திலான நிறைவான உணவும், மாலையில் சூடான டீயும், வடையும் வழங்கப்பட்டது. ”வடை’ கிடைத்த மகிழ்ச்சியில் விடைபெற்று வந்தேன். விழாவை சிறப்பாக நடத்திய நண்பர்கள் அனைவருக்கும் வாழ்த்துகள்.

*******

Friday, October 24, 2014

நியாயமாரே !!!

கங்காணி, இந்த வருசம் உருப்படி எல்லாம் எப்படி?

ஐயா, சிங்கர் சூப்பர்ல ஒரு பத்து சின்ன உருப்படிங்கைய்யா. அப்புறம் மத்த ரியாலிட்டி ஷோ வகையறாவுல ஒரு பதினஞ்சு. அப்படி இப்படினு ஒரு இருபது முப்பது புது உருப்படிங்க தேறும். இதுகல, ஒரு ரெண்டு மூனு வருசம் களை புடுங்க விட்டுட்டு அடிச்சு பத்தி விட வேண்டியது தான். இந்தவாட்டி ஜோடில எல்லாம் பழைய டிக்கட்டுங்க தாய்யா, ஒன்னும் புதுசு இல்ல...

அந்த ஜட்ஜு?

ஐயோ, அது ரொம்ப பழசுங்கய்யா.

சரி, விடு... துரைமாருங்க திருவிழாவுக்கு வரும் போது பழைய ஆளுங்க எல்லாம் வந்து வரிசைல நிக்கும்ல?

பின்னே, கால்ல சங்கிலி கட்டி தானே வுட்டுருக்கு.. எங்க கூப்பிட்டாலும் வந்து ஒப்பாரி வச்சுட்டு போகுங்க. என்ன ஆளுக்கொரு அவார்டு கொடுக்கனும், அவ்ளோ தான்.

கழுத, காசா பணமா.. அடிச்சு விடு.  முன்ன, பின்னன்னு அதை வச்சு ஒரு வருசம் ஓட்டலாம். ஏங்கங்காணி, இந்த நீயா நானா உருப்படிங்க எல்லாம் கிழடு தட்டி போயிடுச்சேய்யா, பூராப்பேத்தையும் பத்தி உட்டுட்டு புது ஐட்டமா புடிக்க வேண்டியது தானே.

எங்க சாமி, ஒன்னும் செட்டை விட்டு நகர மாட்டுதுக... ராத்திரி பகலா அங்கனயே கெடயா கெடக்குதுக.  எல்லாத்துக்கு வருசக் கூலி பேசி செட் ப்ராப்ர்டியா தான் உக்கார வச்சிருக்கோம், ஒன்னும் பாதகமில்ல. ஆனா சீரியல் கோஷ்டிங்க தொல்லை தாய்யா கொஞ்சம் அதிகமா இருக்கு. சொல்லாம கொள்ளாம திடீர்னு கல்யாணங்கட்டிட்டு வந்துருதுக. அது கூட பரவால்லன்னு ஒரு நாப்பது நாப்பத்ஞ்சு வயசு வரைக்கும் தாவணி கட்டி சுத்த வுட்டு சமாளிக்கிறோம். அதுக வெக்கப்பட்டு நடிக்கிறேனு பூராப்பயலுகளுக்கும் வெசம் வச்சு சாகடிக்குதுக. ஆனா சினிமா ஆசை வந்து பாதில ஓடிப்போற பொடியனுகளை தான் தடுக்க முடியல.

ஓடுற பொடியனுக கால் நரம்பை வெட்டி விடனுமய்யா. மீறிப்போனா கால்ல சூடு வை, அப்படியும் தப்பிச்சு போய்ட்டானா, ஒன்னும் பிரச்சனையில்ல. அடுத்த திருவிழாவுக்கு அவனுகளையே கூப்பிட்டு “பிரைடு ஆஃப் பரதேசி” அவார்டு கொடுப்போம். கூத்தை தொடர “இவனுக்கு பதில அவன்”னு வெய்ட்டிங் லிஸ்ட்ல இருந்து ஒருத்தனை இறக்கிவிடு. ஆனா ஒன்னு, ரொமான்ஸ் பண்றேன்னு சினுங்குறவகளை மட்டும் கொஞ்சம் அடக்கி வாசிக்கச் சொல்லனும்ய்யா, கருமம் என்னாலயே தாங்க முடியல.

ஐயா, நாம போடுற படத்துக்கெல்லாம் இப்ப மவுசு குறைஞ்சு போச்சுங்கய்யா
என்னய்யா சொல்ற?

பின்ன என்னங்கய்யா,  கும்கில நடிச்ச மாணிக்கமே ரிடயர்ட் ஆகிருச்சு, அல்லியெல்லாம் ஆண்ட்டி பலவருசம் ஆகிருச்சு. நாம இன்னும் இதையே புதுப்படம்னு சொல்லி திருப்பி திருப்பி போட்டு ப்ளேயரை தேய்ச்சுட்டு இருக்கோம். இதுக்கெல்லாம் ஒரு முடிவு வராட்டி வர்ற வருசத்துல என் கணக்கையும் முடிச்சு விடுங்க. ஊருப்பக்கம் போய் பொதிகைல வயலும் வாழ்வும் பார்த்துக்குறேன்.

அட பொறுமையா இருய்யா, ரொம்ப தான் கோச்சுக்குற.... வாராவாரம் நாம நடத்துற கோட்டு மேட்டர் தான் இண்டர்நெட் முழுக்க பெரிய பேச்சு தெரியும்ல
ஆமா, எல்லாம் யோக்கியனுக அங்க தான் துண்டைப் போட்டுட்டு உக்கார்ந்திருக்கானுக... பூராப்பயலுகளும் நம்ம நல்லா காறி காறி தான் துப்புறானுக, ஆனா ரெண்டு செகண்ட் மூஞ்சி தெரியும்டானு சொன்னா, நாலு ராத்திரி மூனு பகலுக்கும் மேல பல்லுல பச்சத்தண்ணி படாம பூட்டியிருக்க நம்ம ஸ்டுடியோ நிலைக்கதவை புடிச்சு தொங்குனமனியே தான் நிக்குறானுக. அதுல நம்மள யாரும் அடிச்சுக்க முடியாதுய்யா.

அப்போது அடுத்த சீசனுக்கான ஆடிஸன் முடிந்து, வெகு உற்சாகமாக புதியவர்கள் உள்ளே நுழைகிறார்கள். கங்காணி மெயின் கேட்டை இழுத்து மூடுகிறார்.

உள்ளேயிருந்து பரிதாபமான ஓலம் ஒலிக்கிறது.

“டிவில நடிக்கப்போறோம்ங்கிற ஆசைல இந்த நரகுழில வந்து விழுந்துட்டீங்களே, போச்சே, நியாமாரே....... உங்க மொத்த வாழ்க்கையையும் ரிபீட் டெலிகாஸ்ட் போட்டே சாகடிக்கப்போறானுகளே.....   நியாமாரேஏஏஏஏ..............”

******

Saturday, October 18, 2014

முப்பத்தைந்து வயது


இந்த முப்பத்தைந்து வயது...
விலக்கிவைக்க முடியாத பொறுப்புணர்வை
உங்கள் மீது வலுக்கட்டாயமாக சுமத்துகிறது
முதலீடுகளில், ஜாமின் கையெழுத்துகளில்,
வரவு செலவு கணக்குகளின் இடைவெளிகளில்
தயவு தாட்சண்யமின்றி உங்களை பணயமாக வைக்கிறது
நீங்கள் விரும்பாத ஒழுங்கு முறைக்கு
உங்களை ஒப்புக் கொடுக்கிறது
ஓர் இரவு வெளியே தங்க வேண்டுமென்றாலும்
மறுநாளுக்கான அடுக்கி வைக்கப்பட்ட
நேர அட்டவணையை குலைத்துப் போடுகிறது
எவ்வளவு நேரமானாலும் வீடு திரும்ப வேண்டுமென்ற
நிர்பந்தத்தை ஈவு இரக்கமின்றி திணித்து விடுகிறது
லேசான வாயுப்பிடிப்பு மாரடைப்புக்கான அறிகுறியோ
என்ற பதட்டம் கொள்ளச்செய்கிறது
இந்த ஆண்டுக்கான போனஸில் கண்டிப்பாக
மாஸ்டர் ஹெல்த் செக்கப் செய்து கொள்ளவேண்டுமென்று
நினைக்கச் செய்கிறது, கையில் பணம் வந்ததும்
அதை அடுத்த வருடத்திற்கு ஒத்திப் போட வைக்கிறது
தினம் காலை சோற்றுப்பொட்டலத்தை சுமந்து கொண்டு
அலுவலகம் செல்ல வைக்கிறது
அரை நாள் மதிய தூக்கத்திற்காக
ஆறு நாட்கள் விரட்டி விரட்டி ஓட வைக்கிறது
ஒரு வாளித் தண்ணீருக்கு
இரண்டு கை ஏரியல் பவுடர் என்று பாடம் புகட்டுகிறது
உள்ளாடைகளை கொல்லைப்புறத்து கொடியில்
மறைவாய் காயப் போடும்
சூட்சமத்தை சொல்லிக் கொடுக்கிறது
இந்த முப்பத்தைந்து வயது...
யுவதிகளை சிறுமிகளாக பார்க்க வைக்கிறது
ஒன்றாம் தேதியை எதிர்பார்த்து காக்க வைக்கிறது
காப்பீட்டு ஒப்பந்தங்களை வரிவிடாமல் படிக்க வைக்கிறது
இருசக்கர வாகனத்தில் பக்கவாட்டுப்பெட்டி மாட்ட வைக்கிறது
இன்னும்...
உங்களின் எந்தவொரு செயலுக்கும்
குழந்தைகள் பார்க்கிறார்கள் என்ற எதிர்வினையை
சதா நினைவுபடுத்திக் கொண்டே இருக்கிறது.

********
நன்றி மலைகள்: http://malaigal.com/?p=5666

Friday, October 17, 2014

நாகதேவதை

மாடசாமியின் வாழ்க்கையில் மிக முக்கியமான நாள் இன்று. எலி வளை என்றாலும் தனி வளை என்பது மாதிரி இவனுக்கென்று தனியாக ஒரு சொந்த வீடு. வாயைக் கட்டி வயிற்றைக் கட்டி இந்த வீட்டைக் கட்டி இன்று புதுமனை புகுவிழாவும் நடத்தியாகிவிட்டது. விழாவிற்கு வந்தவர்கள் எல்லோரும் சொன்னார்கள். 

“நல்ல, கிழக்கு பார்த்த அம்சமான வீடுப்பா, நீ பட்ட கஷ்டமெல்லாம் இன்னியோட போச்சு, இனி உனக்கு எல்லாம் நல்ல காலம் தான்". மாடசாமிக்கு நிறைவாகவும், பெருமிதமாகவும் இருந்தது. 

ஆறு மாதத்திற்கு முன்பு அவன் இந்த இடத்தை பார்க்க வரும் போது தரகரிடம் பேசியது நினைவுக்கு வந்தது. சுற்றியுள்ள மற்ற மனைகளை விட இந்த இடத்திற்கு மட்டும் கணிசமாக விலை குறைத்து சொல்லியிருந்தார்கள். காரணம், இந்த மனையின் தென்மேற்கு மூலையில் ஒரு சிறிய கரையான் புற்று ஒன்று இருந்தது. 

கூட வந்த தரகர், “எத்தனை முறை இடிச்சு விட்டாலும், மறுக்கா இங்க புத்து உருவாகிருதுப்பா... ரொம்ப காலத்துக்கு முன்ன இங்க அரசும், வேம்பு பிணைஞ்ச மாதிரி ஒரு பெரிய விருட்சம், அதுக்குக் கீழே புத்து ஒன்னு நல்லா செழிப்பா இருந்துச்சாம். அது அழிஞ்சு பல வருசமானாலும், விட்ட குறை தொட்ட குறை... இப்பமும் ஊறிட்டே இருக்கு" என்றார்

மாடசாமிக்கும் தெய்வ நம்பிக்கை உண்டு தான் என்றாலும், எப்போதோ இருந்த புற்று தன்னை ஒன்றும் செய்யாது என்று திடமாய் நம்பினான். அதோடு அந்த ஏரியாவில் இவ்வளவு மலிவாய் வேறு இடமும் கிடைக்காது

“நாம யாருக்கு என்ன தீமை செஞ்சோம், யார் காசுக்கு நாம ஆசைப்படுறோம், அதலாம் நம்ம ஒன்னும் செய்யாது, இந்த இடத்தையே முடிச்சுக்கலாம்" என்று இன்னும் விலையை குறைத்து பத்திரம் பதிந்து விட்டான். இப்போது வந்திருந்தவர்கள் எல்லாம் வாழ்த்திச் சொல்லும் போது, மனதிற்குள் இருந்த சிறு ஐயமும் விலகி நிம்மதியானான்.

புதிய வீடு பால் காய்ச்சிய அன்று இரவு வீட்டின் உரிமையாளர் குடும்பத்துடன் புது வீட்டில் தான் தங்க வேண்டும் என்பது சம்பிரதாயம். முழுமையாக கட்டட வேலை முடிந்து வீடு குடியேற இன்னும் நாட்களாகும். கன்னி மூலையில் அமைந்திருந்த படுக்கையறையில் தளம் கூட பதிக்கப்படாமல் இருந்தது. இருந்தும் மாடசாமிக்கு அந்த அறையில் படுத்துக் கொள்ளவே விருப்பமாய் இருந்தது. மனைவி பிள்ளைகளோடு தளம் போடாத தரையில் பாய் விரித்து அனைவரும் உறங்கத் துவங்கினர். விடிகாலையில் இருந்து இங்குமங்கும் ஓடியாடி வேலை பார்த்த அசதியில், படுத்தவுடன் அவனுக்கு உடனே தூக்கம் சொக்கிக் கொண்டு வந்தது. 

மஞ்சள் பொடியைக் குழைத்து செய்தது போன்று உருவமுடைய ஒரு பத்து வயது சிறுமி மஞ்சள் நிற பாவாடை சட்டை அணிந்தபடி, அந்த அறையின் மூலையில் குத்துக்காலிட்டு அமர்ந்து கொண்டு, மாடசாமியைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

படுத்திருக்கும் மாடசாமி சுற்றும் முற்றும் பார்க்க, மற்ற அனைவரும் நல்ல உறக்கத்தில் இருந்தனர். அவள் இவனைப் பார்த்து மீண்டும் சிரித்தாள்

இவன் பதறிப்போய், “ஏய்... யார் நீ, இங்க என்ன பண்ற" மனதுக்குள் பயம் இருந்தாலும் அதட்டும் தொனியில் கேட்டான்

இவனது அதட்டலில் பயந்த அவளது முகம் வாடிப் போனது

“இல்ல, இல்ல... சும்மா தான்" என்று நடுங்கிய குரலில் சொல்லியடி மூலையோடு மூலையாக ஒடுங்கிக் கொண்டாள்

அவளது பயம், நடுக்கம் அவளது மருண்ட விழிகள்... மாடசாமிக்கு என்னவோ போல ஆகி விடுகிறது. “ச்சேய், சின்னப்பிள்ளையப் போய் திட்டுறோமே" என்று தன்னையே கடிந்து கொண்டவன், சிறிது தைரியம் வந்தவனாக,

“பாப்பா... நீ யாரு பாப்பா. இங்க என்ன பண்ற" சற்று நிதானமாகக் கேட்டான்

"நானா... நான் இங்க தான் இருக்கேன்."

“இங்கெல்லாம் இருக்கக்கூடாது பாப்பா, உங்க வீட்டுல உன்னைத் தேடப்போறாங்க, நீ கிளம்பிப் போ"

“இல்ல, நான் இங்கியே ஒரு ஓரமா உக்கார்ந்துக்குறேன்... எனக்கு யாருமில்ல நான் இங்கேயே ஒடுங்கி ஓரமா மூலைல இருந்துக்கவா"

இவனுக்கு அந்த சிறுமி கெஞ்சுவது மனதை இளக்கிவிட்டது.

“ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை பாப்பா, நீ பாட்டுக்கு தாராளமா இரு. நல்லா தாராளமா புழங்கு.. இங்காரு நான் எழுதுற பேனா இருக்கு பாரு. அதை வச்சு வேணா விளையாடு. நான் ஒன்னை ஒன்னும் சொல்ல மாட்டேன்"

அவனது ஆதரவான வார்த்தைகளினால் இயல்புக்குத் திரும்பிய சிறுமி, தன் இடுப்பில் செருகியிருந்த சுருக்குப் பையைத் திறந்து அதிலிருந்த சில்லறைக்காசுகளை அறை முழுதும் கொட்டி விளையாடத் துவங்கினாள்.

திடுக்கிட்டு எழுந்தவனுக்கு நடந்தது கனவா, நினைவா எதுவும் புரியவில்லை. எல்லோரும் அசந்து தூங்கிக் கொண்டிருக்க இவன் சுற்றி சுற்றி பார்த்தான். எதுவும் இயல்புக்கு மாறாய் தோன்றவில்லை. தனக்கு வந்தது கனவு தான் என்று மீண்டும் மீண்டும் உறுதி செய்து கொண்டான். அது என்ன மாதிரியான கனவு என்று சற்று பயந்தவன், காலையில் இருந்து யாகம், மஞ்சள், குங்குமம், அது தொடர்பான பூஜைப்பொருட்கள் அவற்றுடன் புழங்கிக் கொண்டிருப்பதால் அத்தகைய கனவு வந்திருக்கும் என்று ஒருவாறு யூகித்துக் கொண்டு மீண்டும் படுத்தான். அதன் பிறகு பொட்டுத் தூக்கம் வரவில்லை. விடிகாலை எழுந்து மற்ற வேலைகளை செய்யத்துவங்கியவன், அந்த கனவை அத்தோடு மறந்தும் விட்டான். 

புது வீட்டு பூச்சு வேலைகள் முடிந்து, வெள்ளையடித்து குடியேற சில மாதங்கள் ஆகி விட்டது. பழைய வாடகை விட்டை காலி செய்து விட்டு ஒரு வழியாக புது வீட்டிற்கு குடி வந்த தினத்திலிருந்து தினமும் நள்ளிரவில், அந்த சிறுமியின் முகம் தென்படுவதும், அது அந்த அறைக்குள் ஓடியாடி விளையாடுவது போலவும், சில்லறைக்காசுகளை அறை முழுவது வீசும் சப்தமும் மாடசாமிக்கு கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது. மனைவி, குழந்தைகளிடம் பட்டும் படாமல் அது பற்றி கேட்ட பொழுது, அவர்கள் கண்ணுக்கோ, அல்லது கனவிலோ  அந்தச்சிறுமி தெரிவதில்லை என்று உணர்ந்து கொண்டான். முதல் சில நாட்களில் இருந்த பயமும் போகப் போக குறைந்து, அந்த சிறுமியின் இருப்பை இயல்பாக எடுத்துக் கொள்ளத் துவங்கி விட்டான். இவனது இருப்பு சௌகர்யம் அளிப்பது போன்றான பாவனையில் சிறுமியும் சில்லரைக்காசுகளை வீசி விளையாடிக்கொண்டிருப்பாள். அரிதான வேளையில் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் கண்ணோடு கண் பார்த்து மெல்லிய புன்சிரிப்பை பரிமாறிக்கொள்வர். அவ்வாறு சிரித்துக் கொண்ட இரவுக்கு மறுநாள் தொழில்நிமித்தமாகவோ, குடும்ப வகையிலோ, நண்பர்கள் சுற்றத்தார் மூலமோ ஏதாவதொரு எதிர்பாராத இன்பச் செய்தி இவன் காதில் நிச்சயம் ஒலிக்கும்.

சொந்த வீடு கட்டுவது தான் லட்சியமாக இருந்த மாடசாமிக்கு, வீடு கட்டுவதற்காக வாங்கிய கடனை விரைவில் அடைக்க வேண்டும் என்ற தன்முனைப்பு இயல்பாகவே இருந்தது. அவனது முமு மூச்சான உழைப்பினால், செய்து வந்த வியாபாரம் சூடுபிடிக்கத் துவங்கி மெதுவாக காசு சேர ஆரம்பித்தது. நேற்றைக்கு இன்று மோசமில்லை என்ற ரீதியில் வரவிற்கும் செலவிற்கும் சரியாய் சென்று கொண்டிருந்த நிலையில், ஊரார் மதிக்ககூடிய நல்ல நிலையை வெகு சொற்ப காலகட்டத்தில் எய்தினான். 

ஓர் இரவு வழக்கமான கனவு கண்டு கண் விழித்த மாடசாமி, தன் வீட்டிற்கு வெளியே வித்தியாசமான ஒலி கேட்கவும், ஜன்னலருகே சென்று பார்த்தான். வீட்டின் முன் குடுகுடுப்பைக்காரன் நிற்பது அந்த இருட்டில் மங்கலாகத் தெரிந்தது. வாசலில் இருந்து கைப்பிடி மண்ணெடுத்து நெற்றியில் பூசிக் கொண்ட குடுகுடுப்பைக்காரன் ஏதோ முனகுவது போலத் தெரிந்தது. அவன் சொன்ன வார்த்தைகளை மாடசாமி உற்றுக் கேட்டான்.

“இந்த வீட்டுல மகமாயி குடியிருக்கா, ஒரு குறையுமில்ல... மலை போல வாழ்விருக்கு. அவ பானை நிறைய புதையலை வச்சிகிட்டு அலைமோதுறா. அள்ளிக் கொடுக்க முடியாம கிள்ளிக் கொடுக்குறா. அவளுக்கு அள்ளிக் கொடுக்கத் தடையா ஒரு கட்டு இருக்கு. அந்தக் கட்ட அறுத்திட்டா புதையலை அள்ளி அள்ளிக் கொடுப்பா... ஒரு குறையுமில்ல, ஆத்தா மகமாயி துணையிருப்பா !"

குடுகுடுப்பைக்காரன் இரண்டு மூன்று தடவை இதே வார்த்தைகளை திருப்பி திருப்பிக் கூறிக் கொண்டிருந்தான். அவன் அடுத்து என்ன கூறப்போகிறான் என்ற ஆர்வம் மேலிட உன்னிப்பாய் கவனித்த மாடசாமிக்கு, அவன் எதுவும் கூறாமல் அடுத்தடுத்த வீடுகளுக்கு சென்று விட்டது சற்றே ஏமாற்றமாக இருந்தது. இதுவரை சலனமில்லாமல் இருந்த மனதில் குடுகுடுப்பைக்காரனின் வார்த்தைகள் புயலை வீசி விட்டு சென்றுவிட்டது. அவன் சொல்ல வந்ததன் முழு செய்தியையும் அறிய மனம் உறுத்தத் தொடங்கியது.

மறுநாள் விடிந்தும் விடியாமல் சத்திரப்பட்டியில் இருக்கும் கோடங்கியைப் பார்க்க கிளம்பினான். மனைவி கேட்டதற்குக் கூட சரியாக பதில் சொல்லாமல் “பொறு, அதிர்ஷ்டம் வந்து வாசல் வரை காத்திருக்கு, என்னன்னு விவரமா வந்து சொல்றேன்" என்று அவசர அவசரமாக ஓடினான்.

ஊருக்குள் நுழையும் போதே தெரிந்து விட்டது, கோடங்கியைப் பார்க்க, ஏகப்பட்ட கூட்டம். தினமும் குறிப்பிட்ட பேருக்கு மட்டும் தான் அவர் குறி சொல்வார். அவராக அழைக்கும் வரை காத்திருக்க வேண்டியது தான். இன்று தன்னை அழைப்பாரா, மாட்டாரா என்ற பரபரப்பினூடேயே போய் கூட்டத்தோடு கூட்டமாய் காத்திருந்தான். தனக்கு தினமும் வரும் கனவிற்கும், குடுகுடுப்பைக்காரன் சொல்லி விட்டு சென்று செய்திக்கும் இருக்கும் தொடர்பை நினைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான்.

“நானொரு கூறுகெட்ட கொங்காப்பய, இத்தன வருசமா வந்து கதவைத் தட்டிட்டு இருக்க சீதேவியா கண்டுக்காம இருந்துட்டேனே. இன்னிக்கு கோடங்கிட்ட ஒரு வழி கேட்டு எப்படியும் புதையலைக் கைப்பத்திடனும்"

நேரம் சென்று கொண்டே இருக்கிறதேயொழிய கோடங்கி அவனைக் கூப்பிடுவதாக தெரியவில்லை. பொறுமையிழந்து காத்திருந்தவனுக்கு மதியத்துக்கு மேல் பொழுது சாய்வதற்கு முன், கோடங்கியிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது

“ஊமச்சிகுளத்துல இருந்து வந்தது யாருங்க, சாமி கூப்பிடுறாரு" இவன் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். வேறு யாரும் எழுந்திருக்கவில்லை. தன்னைத் தான் அழைக்கிறார்கள் என்று உறுதி செய்து கொண்டு வேகமாக எழுந்து கோடங்கி இருந்த குடிசைக்குள் சென்றான்.

தயாராய் கொண்டு போயிருந்த மஞ்சள் பொடி, குங்குமம் சேர்த்த கலவையை சப்பணமிட்டு அமர்ந்திருந்த கோடங்கியின் முன் கொட்டிவிட்டு நின்றான்

அவனை தீர்க்கமாக நோக்கிய கோடங்கி, "ஒருத்தருக்கும் ஒரு தீங்கும் நினைக்கல, ஓடி ஓடி தான் உழைக்கிறோம், கைல ஒரு காசு தங்கல. இது தானே உன் குறை?"

உலகத்தில் யாருக்குத்தான் இந்தக் குறை இல்லை. இவனும் “ஆமா சாமி, ஆமா சாமி" என்று வேகமாக ஆட்டினான்.

“உட்காரு, உன்னை அந்த மகமாயி தான் இங்க கொண்டு வந்து சேர்த்திருக்கா. ஒன்னும் கவலைப்படாதே... தங்கும்... எல்லாம் நிலைக்கும், ஊத்தா பெருகி நிக்கும். மண்ணுக்குள்ள இருக்க ஒரு செல்வம் உன் கைக்குக் கிடைக்குற நேரம் வந்தாச்சு"

சாமி சொல்லச் சொல்ல இவனுக்கு உடம்பெல்லாம், சில்லிட ஆரம்பித்து விட்டது. தான் நினைத்து வந்த அனைத்தையும் சாமி புட்டு புட்டு வைக்கிறாரே என்று ஆச்சர்யம் ஒருபுறமென்றால், தனக்காக காத்திருக்கும் புதையல் தன் கைக்கு கிடைக்கப்போகிறது என்ற சந்தோஷம் மறுபுறம்.

“தண்ணி குடிக்கிற மாதிரி கைய சேர்த்து குவிச்சு வை !"

"என்ன சாமி ?" என்று பதற்றத்தில், சாமி கும்பிடுவது போல கைகளை சேர்த்து வைத்தான்

“இது தான் தம்பி உன் பிரச்சனை, சீதேவி வலியக் கொடுக்க வருது, கையேந்தி வாங்கிக்க சொன்னா, கும்பிடு போட்டு வேணான்னு மறுக்குற பாரு"

இவனுக்கு அவமானமாய் போயிற்று. “இல்ல சாமி, இல்ல சாமி “ என்று பதறியவாறு கைகளை ஏந்தினான்

சாமி அருகில் வைத்திருந்த எலும்பிச்சை பழத்தை நான்காக பிய்த்து, கொட்டிக்கிடக்கும் மஞ்சள் குங்குமம் பொடியில் தோய்த்து ஏந்தியிருக்கும் இவனது கைகளில் வழியவிட்டார். பின்பு அதில் அவனது நெற்றியில் திலகமிட்டு விட்டு, சன்னதம் வந்தவராக ஆவேசமாக பேச ஆரம்பித்தார்

“ம்ம்ம்.... ஆத்தா புதையலை ஆயிரமாயிரம் வருசமா அரசும் வேம்பும் குடும்பம் நடத்துன நிழல்ல சேர்த்து வச்சிருக்கா. காவலுக்கு இருக்க பெரிய பூச்சியோட கட்டு இறுகிப் போய் கிடக்கு. அது ஆத்தாளையே புதையல் பக்கமா அண்ட விடாம நெருக்கிக் கிடக்கு. ஒன்னும் கவலைப்படாதே, உனக்கான காலம் வந்திருச்சு... இன்னிக்கு நெறஞ்ச அமாவாசை. நடுராத்திரி பூசை வச்சு, கட்டை அறுத்துட்டா போதும், மத்ததெல்லாம் அவ பார்த்துக்குவா... புதையலை தானா வந்து உன் காலடியில கொட்டிக் கொடுப்பா"

“காலடில வேணாம் சாமி, கைல கொடுத்தா போதும் சாமி"

“ம்ம்ம், எதிர்த்துப் பேசாதே, சொல்றபடி செய்"

“சொல்லுங்க சாமி"

“ஒரு வெத்தலை பாக்கு, பன்னெண்டு எலுமிச்சை, சூடம், பத்தாயிரத்து ஒன்னு காணிக்கை எடுத்து வை, சாம்புராணி, ஊதிபத்தி ஆகாது. ஆத்தா புதையலை கொட்டிக் கொடுப்பா, ம்ம்ம் எடுத்து வை"

“இல்ல சாமி, அவ்ளோ காசு எடுத்துட்டு வரல சாமி !"

“ஆத்தா அள்ளிக்கொடுக்க தயாரா இருக்கா, எதிர்த்துப் பேசாதே.... ஆத்தாளை நினைச்சுட்டு திரும்பிப் பார்க்காம, நேரா மெயின் ரோட்டைத் தாண்டி இருக்க முச்சந்திக்குப் போ, அதுல வலது பக்கம் இரண்டாவது பர்லாங்கில் காணிக்கை வச்சிருக்கா. வெரசா போ, போய் எடுத்துட்டு வந்து ஆத்தா கட்டை அவுத்து விடு, அள்ளிக் கொடுக்க தயாரா இருக்கா"

புரிந்தும் புரியாமல் தலையாட்டிக் கொண்டிருந்தவனுக்கு, ஆச்சர்யமான ஆச்சர்யம்.

"புதையல் தான் கிடைக்கப்போகுதே, பத்தாயிரத்தை கொடுத்துத் தான் பார்ப்போமே !" என்று சபலம் லேசாக எட்டிப்பார்க்க, அந்த இடைவெளியில் கோடங்கி இன்னும் நன்றாக உடுக்கை அடித்து மந்திரித்து விட்டார். விளைவு அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் சாமிக்கான காணிக்கை கிடைத்துவிட்டது, இரண்டு பர்லாங்க் தூரத்தில் இருந்த ஏடிஎம் வாயிலாக.

“நேரா வீட்டுக்குப் போ, இன்னிக்கு அமாவாசை, நாளைக்குப் பாட்டமை.. ரெண்டையும் விட்டுட்டு மூனாம் நாள் வளர்பிறை ராத்திரி ஆத்தா உன் கனவுல வந்து புதையல் இருக்க இடத்தை சொல்லுவா, போய் அள்ளிக்கோ ! ஆனா தம்பி இது லேசுபட்ட காரியமில்லை. ரொம்ப ஜாக்கிரதையா இருக்கனும். இந்த ரெண்டு நாள்ல உனக்கு எந்த இரத்தக்காயமும் படாம பார்த்துக்கோ, பெரிய காரியம் நடக்குற வீட்டுப்பக்கம் போகாதே... ஏதாவது சந்தேகம் இருந்தா இந்தா என் செல் நம்பரை வச்சுக்கோ, அவசியம்னா மட்டும் கூப்பிடு"

கோடங்கியின் வாக்கு ஏதோ அசரீரி போல் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க, மந்திரித்து விட்டவன் போல வீடு வந்து சேர்ந்தான். அன்று நள்ளிரவு கனவில் வழக்கம் போல மஞ்சளால் ஆன உருவம் கொண்ட சிறுமி வந்தாள். ஆனால் வழக்கத்துக்கு மாறாக அறையின் மூலையில் குத்துக்காலிட்டு ஒடுங்கிபோய் அமர்ந்திருந்தாள். இவன் அவளைப் பார்த்து சிரிக்க எத்தனிக்க, அவள் இவன் கண்களை இரைஞ்சும் பார்வையில் ஏக்கமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். நேரம் செல்ல செல்ல அவளின் பயம் அதிகரித்து கொண்டே வந்தது. சிறிய அளவிலான சீற்றத்துடன் பெருமூச்சு விட்ட படி கேவத் துவங்கினாள். அவளை உற்று நோக்கியவனின் முகம் வெளிறியது. சிறிது நேரத்தில் அவளது மஞ்சள் உடம்பிலிருந்து குங்குமக்கரைசல் போன்ற திரவம் வெளிவரத் துவங்கியிருந்தது. அது குங்குமமா அல்லது அவள் உடம்பை யாரோ அறுத்து அதிலிருந்து இரத்தம் வெளிவருகிறதா என்று அவனுக்கு சரியாக புலப்படவில்லை. அவளது கேவல் அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது. உடலில் நிறைய கீறல்கள் விழுந்து அத்தனை கீறல்களின் வழியாகவும் இரத்தம் கொட்டத்துவங்கியது. 

மாடசாமிக்கு ஏதோவொரு பொறி தட்ட கனவிலிருந்து சடாரென பதறியடித்து எழுந்தான். உடனே அவசரமாக கோடங்கியை செல்ஃபோனில் அழைத்தான். இரண்டு மூன்று அழைப்புக்குப் பிறகு கோடங்கி பதில் அளித்தார்

“யாரு... இந்நேரத்துல?"

“சாமி, நான் தான்... ஊமச்சிகுளத்துல இருந்து வந்து குறி கேட்க வந்தேன்ல. அந்த புதையல்......."

“ஆ...... ஆமா.... தம்பி நீயா! உன்னோட பூசை தான் நடந்திட்டு இருக்கு. ஒன்னும் கவலைப்படாதே புதையல் அகப்பட்டுரும்"

“இல்ல சாமி, தயவு செஞ்சு பூஜையை நிப்பாட்டுங்க. இன்னும் எவ்ளோ பணம் வேணும்னாலும் தாரேன். தயவு செஞ்சு கட்டை அறுக்க வேணாம். எனக்கு புதையல் வேண்டாம் சாமி. இப்பவே நல்லா இருக்கேன் சாமி, தயவு செஞ்சு நிப்பாட்டுங்க" வாய் குழறி உளறியபடி தன்னையும் அறியாமல் கை கூப்பினான்

“சரி, சரி தம்பி, பதட்டப்படாதே... உரியவனே வேணாம்னு சொல்லும் போது, நான் எதுக்கு பண்ணப்போறேன், இப்ப நிறுத்திட்டேன்" என்று சொல்லி விட்டு சிவப்பு பொத்தானை அழுத்தினார்

வேர்த்து விறுவிறுத்த படபடப்போடு படுக்கையில் விழுந்தவனை, தூக்கம் மெல்லத் தழுவியது. கனவில் ஓரமாய் ஒடுங்கிப் போய் அமர்ந்திருந்த அந்த சிறுமி, தன் மருண்ட விழிகளால் மெதுவாக இவனைப் பார்த்தாள்.

அவன் சலனமில்லால் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னான், “பாப்பா, நீ பயப்படாம விளையாடு பாப்பா, நான் ஒன்னும் செய்ய மாட்டேன்!"

*******
நன்றி: சொல்வனம் இதழ் - http://solvanam.com/?p=35593